رشته وینگ چون (3)

وينگ چون يک نوع استيل هنر رزمي است که بيشتر از آنکه براساس حرکات حيوانات خلق شده باشد بر پايه فيزيک و خصوصيات بيومکانيکي انسان مي باشد. حرکت در يک مسير مستقيم، سرعت، ضربات و تکنيکهاي مستقيم و ترکيبي، و تلاش در جهت خنثي کردن حملات حريف بيشتر از اعمال نيرو براي زدن ضربه و يا حمله مستقيم از خصوصيات و ويژگيهاي بارز اين هنر محسوب مي شود.

تاریخچه وینگ چون

وینگ‌چون (به چینی: 永春) که معنای تحت اللفظی آن «مناجات بهاری» یا «بهار جاودانه» است)، یکی از محبوبترین سبک‌های هنرهای رزمی چینی است. مطابق روایت‌هایی که درباره ریشه اصلی این سبک نقل می‌شود، یکی از راهبه‌های معبد شائولین به نام نگ مویی نقشی کلیدی در طراحی این سبک و آموزش آن به زنی جوان به نام وینگ چون (به معنی بهار زیبا) داشته‌است و به همین جهت به هنر نگ مویی نیز معروف است.

وینگ چون

وينگ چون يک نوع استيل هنر رزمي است که بيشتر از آنکه براساس حرکات حيوانات خلق شده باشد بر پايه فيزيک و خصوصيات بيومکانيکی انسان مي باشد. حرکت در يک مسير مستقيم، سرعت، ضربات و تکنيکهاي مستقيم و ترکيبي، و تلاش در جهت خنثي کردن حملات حريف بيشتر از اعمال نيرو براي زدن ضربه و يا حمله مستقيم از خصوصيات و ويژگيهاي بارز اين هنر محسوب مي شود. ريشه اين هنر را مي توان در امپراطوري Ching که در حدود دويست و هفتاد سال پيش مي زيستند جستجو کرد. البته اين در زماني بود که 90 درصد مردم کشور چين توسط ده درصد ديگر حکومت مي شدند.اين اقليت ده درصدي، سلسله (Man Chus) نام داشتند. از آنجا که حمل سلاح و شرکت در ارتش براي مردم هانز (Hans) ممنوع بود، اين عده تصميم به شرکت در گروههاي سري و آموختن فنون کونگ فو کردند.